Lieve, lieve Nebula

Het is enkele omwentelingen geleden dat ik je schreef, waarvoor mijn excuus. Maar nu voel ik de drang om contact met je te zoeken. Hoe is het met jullie? Draaien jullie je rondjes nog ongestoord? Soms zie ik je vanuit de verte en heb ik de indruk dat we ons van elkaar verwijderen. Vergeleken met voorheen lijk je verder weg. Ik zou je erg gaan missen dat kan ik je wel zeggen, dus ik hoop dat ik het mis heb.

Ik schrijf je omdat ik een probleem heb, geen zorg,  met de familie gaat het wel goed hoor. De situatie is vrij constant. Natuurlijk weet ik dat niet alles kan blijven zoals het is maar ik voorzie voor ons geen drastische veranderingen. Iedereen blijft zo’n beetje in zijn baan en het leven gaat verder.

Zoals je weet heb ik al een hele poos last van mijn huid, er lijkt van alles op te groeien. Ik snap niet waarom ik daar nu zo’n last van heb en mijn broers en zussen niet maar het heeft iets te maken met mijn temperatuur en ik geloof dat ik een erg gevoelige oppervlak heb. Tot voor kort waren het vooral schimmels die zich over mij verspreiden, bruinige en zwarte schimmels in vlekken. Het jeukte soms wat maar was alleszins draaglijk. Eigenlijk vond ik de bruine kleuren wel leuk afsteken bij het groen en blauwe gewaad dat ik nu eenmaal draag.  Maar de laatste tijd beginnen er steeds meer organismen te groeien die zo’n beetje over me heen kruipen. In het begin was ook dat nog vrij onschuldig maar de laatste tijd wordt het een plaag en krijg ik op veel plekken steeds meer pijn.

Ik heb het met huismiddeltjes proberen te bestrijden, je weet dat ik me best kan verweren. Maar het bleef terugkomen. Ik probeerde vulkaanuitbarstingen, vloedgolven en zelfs wat meteorieten aan te trekken, een keer heb ik me zelfs speciaal in zo’n baan gemanoeuvreerd.  En het helpt wel, maar steeds maar voor even. Het wordt gewoon steeds erger. De laatste eeuw wordt het me allemaal teveel. Het zit nu echt overal, een ware plaag. Op een of andere manier slagen ze er ook in mijn groene gewaad steeds verder terug te dringen, die twee gaan niet goed samen blijkbaar en er komen harde plakkaten voor in de plaats, ondoordringbare vlekken die vreselijk stinken ook nog. Ik vind het erg lastig om die te verdragen. Ze dringen ook steeds verder door in mijn huid, ze graven kanalen door mijn oppervlak en leven van wat ze daar vinden. Het is ondraaglijk aan het worden.

Mijn broer neptunus stelde voor dat ik zelf wat organismen zou maken of uit het diepste van mijn oppervlak zou halen die de plaag wat zouden kunnen onderdrukken. Ik heb de vorige eeuw al wat pogingen gedaan maar altijd met tijdelijk effect, ik vond nu inderdaad iets dat zou kunnen werken. En het werkte! Het begon veel minder te stinken en even dacht ik dat ik gewonnen had. Maar het blijkt dat ze zich gewoon verstopt hadden en af hebben gewacht en nu zijn ze terug.  Het zijn slimme ettertjes. Ik heb ook last van koorts waardoor er allerlei zaken gaan verschuiven. Mijn witte kapjes worden kleiner, er komt nog meer blauw.

 Daarom schrijf ik je dus. Ik verwacht dat ik het weleens niet zou kunnen overleven. Echt, het is onvoorstelbaar, ik weet het, dat zo’n klein organismen zo’n sterke planeet zou kunnen verstikken maar ik ben er echt bang voor. Niet dat ik bang ben voor de vergetelheid of zo, we hebben niet het eeuwige leven zoals ik al eerder schreef. En misschien is het alleen een verandering waaraan ik moet wennen, maar het maakt me al met al onzeker.  Ik maak me vooral ongerust om Maan. Ze is nog klein en kan niet voor zichzelf zorgen, dus wanneer ik niet meer voor haar kan zorgen zou jij haar voogd willen zijn? Zou jij haar op willen nemen wanneer het er echt van komt straks? Ik zou je heel dankbaar zijn. Je weet dat ik je volkomen vertrouw en ik zou gerust zijn en me verder kunnen wijden aan de strijd tegen deze plaag. Maan is trouwens gezond, ze hebben het wel geprobeerd maar haar huid is niet zo gevoelig. En haar temperatuur is natuurlijk ook heel anders.

Ik hoop op een positief antwoord en mocht je nog tips hebben, graag.

Terra.