Het verhaal “Op het hoogtepunt eruit” is gepubliceerd in “Mysterie van de lach”.
Uitgeverij Kontrast, Oosterbeek schrijfwedstrijd TOP (Toestanden op het Podium) maart 2007

Ik heb het op de avond van de presentatie ook voor mogen lezen. Een geweldige ervaring.

Toen Chantal het in gouden cellofaan verpakte pakketje in handen kreeg, voelde ze zowel teleurstelling als opluchting door haar buik schieten. Wekenlang had ze zich zorgen gemaakt dat hij zich te buiten zou gaan aan een idioot cadeau, maar zo te voelen zou het meevallen. Het pakketje was ongeveer 10 bij 20 cm en voelde zacht aan. Geen sleutels voor een Ferrari, wat wel jammer was. Maar gelukkig ook niet voor een vierde huis in Frankrijk. Nog meer personeel en zwembadperikelen wilde ze er niet bij hebben.
Ze keek op in het volle gezicht van haar man. Hij was een goeierd en een lieverd, haar Jeffrey, maar het was lastig dat hij zo sterk de behoefte had om telkens opnieuw te laten zien dat hij succes had. En succes had hij.
Ze plukte met haar fel roze gelakte nagels voorzichtig aan een plakbandje terwijl Jeffrey gespannen toekeek. Het voelde als een shawl of lingerie. Er kwam iets felgekleurds uit, brede rode en witte strepen vielen op de grond tussen de geplette pepernoten. Een paar voetbalsokken.
Ietwat vragend keek ze naar Jeffrey terwijl ze zich bukte om ze op te rapen.
Jeffrey keek haar aan met een brede grijns. “Herken je ze? De kleuren?”
Zwijgend staarde ze naar de sportieve kledingstukken in haar hand.
“Rood-wit de IJsselmeervogels, Bunschoten-Spakenburg, je geboortedorp. Ik heb ze voor je gekocht lieverd, ik weet hoe je hangt aan je vrienden en familie, dus ik ga ze helpen. Tribune, veld, kantine, spelers alles heb ik gekocht, het moet maar eens uit zijn met dat amateurisme, profs zullen ze worden. Ik heb al iemand aangenomen om de transfers te regelen, een paar grote namen erbij is belangrijk. De nieuwe tribune beginnen ze volgende week te bouwen, een topclub wordt het en hij is helemaal voor jou”.
Chantal keek naar hem, haar man, haar man die daar nu zo enthousiast zat te vertellen over de skyboxen, de nieuwe shirts voor de jeugd met ‘Jeffrey’s telefoonservices, erop. De vistent voor de ingang.
Hoe moest ze het haar familie vertellen? Hun voetbalclub, de trotse zaterdagamateurs waar alle kinderen van haar broers en zussen bij speelden. Profs?
En passant deelde hij mee dat het met die zondagsrust ook maar afgelopen moest zijn. Eredivisie zou het worden.
Hoe kon ze hem duidelijk maken dat hij dit niet kon doen, dat het het hart uit het dorp zou halen, dat er opstand zou komen, dat ze uit de kerk gezet zou worden en haar familie ook. Zeker wanneer ze erachter zouden komen wat er achter ‘Jeffrey’s telefoonservices’ schuil ging.
Zijn ogen straalden als sterren terwijl hij al bij het Europees en Wereldkampioen-schap was aangeland. Zijn buik schudde en bulderend van het lachen zakte hij achterover op de bank, zijn mond wijd opengesperd in het totale, volkomen plezier dat hij haar en zichzelf zojuist gedaan had met dit nieuwe project.
Ze trok aan de rood-witte sokken in haar hand, en om zijn aandacht te trekken, om in ieder geval te proberen of ze hem tot rede kon brengen, zwaaide ze met de sokken in zijn richting. Een pepernoot die in de omslag van de sokken verborgen had gezeten vloog door de lucht en landde met onwaarschijnlijke precisie recht in zijn opengesperde mond waar de laatste bulderende lach abrupt werd afgebroken.
Jeffrey maakte een benauwd geluid en kwam wat rechter zitten, hij staarde haar aan.
Chantal zat hem met haar hand over haar mond verschrikt aan te kijken. Hij probeerde te hoesten, maakte nog meer benauwde geluiden en probeerde zichzelf met één hand op zijn rug te kloppen terwijl hij met de ander in haar richting zwaaide.
Ze zocht de telefoon die ergens op tafel had gelegen voordat ze aan de cadeautjes begonnen. Ze gooide de gouden, zilveren en blauw glimmende cadeauverpakkingen opzij en zocht wanhopig naar de kleine telefoon in de vorm van een hartje. Chantal riep om de huishoudster tot ze zich realiseerde dat ze al het personeel vrij had gegeven om pakjesavond thuis te vieren. Toen ze het apparaatje eindelijk vond liep Jeffrey in paniek op en neer door de kamer terwijl hij onverstaanbare klanken maakte. Ze belde 112 en gaf met overslaande stem het adres door en de route naar dit afgelegen, pas gebouwde landhuis.
“Een pepernoot, ja een pepernoot, zo’n harde rots.”
Het leek minuten te duren voordat de man aan de lijn zei dat er iemand onderweg was, dat ze rustig moest blijven, de voordeur open moest zetten en moest proberen in zijn maag te duwen om te kijken of ze de pepernoot er misschien uit kon krijgen. Ze legde de telefoon neer, zette de voordeur op een kier en liep naar Jeffrey die zich ondertussen, blauw aangelopen, op de bank had laten vallen. Ze staarde naar zijn buik die ruimschoots over de bank hing en deed een poging om in de hoop vlees te duwen. In haar linkerhand hield ze nog steeds krampachting de voetbalsokken. Hij keek haar met bloeddoorlopen ogen aan voordat hij ze helemaal sloot. Chantal hield zijn hand vast en streelde zijn vingers met haar duim.
Terwijl ze zich afvroeg of ze bestanden bijhielden van wie ooit een EHBO diploma had behaald hoorde ze iemand op de gang. Twee verplegers haastten zich naar binnen, ze draaide zich naar hen toe en gooide in een beweging de sokken onder de bank. Toen hoorde Chantal achter zich een hoestje, een kuchje gevolgd door een sissend geluid en ze voelde iets op haar enkel landen, het was kleverig en zacht.